Het verhaal van Andreas Jaquet

Andreas Jaquet stuurde een mail naar de stad Mortsel om te melden dat hij graag had deelgenomen aan de herdenking volgend jaar maar dat het haast onmogelijk voor hem is om te komen omdat hij zo moeilijk ter been is. Hier volgt zijn verhaal.

Mijn naam is Andreas Jaquet, een geboren Borgerhoutenaar. Ik heb als jong kind de gruwel van het bombardement van op een bepaalde afstand zelf gezien (ik ben nu ruim tachtig). Mijn moeder had me meegenomen, waarschijnlijk voor boodschappen. Mijn vader was toen door de bezetter opgepakt en moest gedwongen in Duitsland gaan werken. Plots hoorden wij het gedreun van vliegtuigmotoren en de gruwel begon. We konden de grond voelen trillen onder de zware explosies. Wat ik toen als kind gezien heb, is nog lang in mijn hoofd blijven rondspoken en zeker het gehuil van mensen die een of meer ledematen verloren hadden. Toen mijn moeder -die eveneens van de kaart was- weer tot bezinning kwam, greep ze mij plots vast en weg waren we (gelukkig).

Het moet gezegd dat de bezetter (eerlijk is eerlijk) de bevolking zeer goed geholpen heeft. Alles wat kon rijden werd gebruikt als ziekenwagen en men deed wat men kon. ‘Winterhulp’ kwam soep en voedsel uitdelen aan de slachtoffers. Ook tijdens het opruimen is er nog een dode gevallen.

Deze gruwel mag zeker nooit vergeten worden. Er werd toen een zeer mooi lied met zeer toepasselijke tekst geschreven over het bombardement.

De luchtaanval van 5 april 1943

Als herinnering aan de slachtoffers. Wijze: Witte Rozen

Het was een maandag in de lente

Bij een schone blauwe lucht

Toen er hoog door ’t luchtruim zweefden

Vogels met een hels gerucht

Ze maaiden dood en vernieling

Brachten rouw en grote smart

Vrouwen, kinderen zijn gevallen

O wat trof het noodlot hard

Wat hadden zij dan toch gedaan

Waarom hen zoveel leed gedaan

Refrein:

Wij zullen ’t nooit vergeten

Het grote droeve leed

En voor uwe nabestaanden

Zijn wij tot hulp gereed

Hoeveel onschuldige kinderen

Vielen onder ’t moordend staal

Wijl zij droomden van de toekomst

Vol van sprookjes en van praal

Met gebroken ledematen

De lijfjes uiteengerukt

Wie zal ooit de smart vergeten

Die de arme ouders drukt

Wat hadden zij dan toch gedaan

Waarom hen zoveel leed gedaan

Refrein

Nu zijt gij hoog in de hemel

Daar bij Onze Lieve Heer

Vraag Hem met gevouwen handjes

Zend geen boze vliegers meer

Hou de rampen en d’ellende

Ver van ons schoon vaderland

Spaar ons zusjes en ons broertjes

Van die wrede oorlogsbrand

Wat hadden zij dan toch gedaan

Waarom hen zoveel leed gedaan

(noot van de redactie: staat ook in het boek ‘Tranen over Mortsel’ van Pieter Serrien, Manteau 2013, blz. 352: kinderliedje omgezet naar rouwversjes die aangeleerd werden in sommige scholen)