Herdenking 2021 terugblik

Na de virtuele herdenking van 5 april ll. stuurde Raymond De Bruyne zijn overwegingen.

De herdenking van 78 jaar bombardement op Mortsel heeft me weer hard aangegrepen door zijn eenvoud, eerlijkheid en het in herinnering houden van die vreselijke dag uit 1943.
Voor mij blijft het ook in mijn geheugen hangen door het epos Mortsel 5443 van Alex Van Haecke in 2018 dat we als toneelverenigingen uit Mortsel mochten vertonen als herdenking van toen 75 jaar bombardement.
Na die reeks voorstelingen hebben we met enkele toneelvrienden en Alex Van Haecke op vrijdag 18 mei 2018 een korte bezinning gehouden op het kerkhof.
Ik heb toen deze tekst voorgelezen:

Een lentedag op 5 april 1943 -75 jaar geleden- liet Mortsel achter met groot verdriet en woede van een stukgeslagen leven van mannen, vrouwen en kinderen. Als dit het einde zou zijn en verder niets dan was er leegte en veel gemis om wat eens was. Zij die toen bruusk van het ene moment op het andere werden ontrukt uit hun dagelijks leven blijven ons groot respect en medeleven verdienen. Hun verhaal mag nooit gewist worden. Afscheid nemen is vaarwelzeggen wat voorbij is en verwijlen bij beelden van ooit en toen. Afscheid nemen is dankbaar gedenken wat zoveel waard is bij het moeizaam draden losmaken uit het leven dat eens was met achterlaten wat nooit kan en mag vergeten worden. Afscheid nemen is misschien wel de moeilijkste opdracht die een mens te verwerken heeft zolang hij leeft. Afscheid nemen van hen die gesneuveld zijn wil zeggen: aanvaarden wat pijn doet en er doorheen groeien zonder van binnen zelf dood te gaan en er een langdurige gedachtenis aan overhouden om mee verder te leven. Mensen van ‘voorbij’ blijven evenwel met ons leven zelfs met die onwezenlijke leegte. Ze zijn verweven in liefde, in een veel te kort leven voor zoveel slachtoffers die geen toekomstdromen meer kregen. De vele getuigenissen, bloemen, liederen en foto’s die opduiken uit verdriet zijn het levende bewijs dat zij nooit zullen vergeten worden want zij blijven in het licht staan voor altijd. Achter elke traan die nu nog vloeit, schuilt een troostende glimp van herinnering. Zij die er nu niet meer zijn, die geen bloemen meer zien, geen zonneschijn, zij die met hun bloed de aarde rood kleurden en tussen de bommenregen het leven lieten… zij liggen met duizenden mensen op oorlogskerkhoven te rusten onder witte kruisen zoals hier in Mortsel gesneuveld in dat zinloze bombardement waar niemand om gevraagd had, een wenende mensenzee achterlatend die de roep naar vrede blijven uitschreeuwen. Het oorlogsleed van 75 jaar terug gaat de tranen nooit wegnemen maar zal altijd verder verteld worden met verdriet van deze traumatische gebeurtenis. Met de theaterproductie ‘Mortsel 5443’ van Alex Van Haecke hebben toneelgroep Streven, de Toneelgezellen, het Mortsels Jeugdtoneel, de Parkschool, de Academie Woord, het GTI en vele helpende handen met een enorme samenhorigheid en vriendschap de herdenking met bezielde inzet een plaats gegeven en het uitgewuifd met de gedachte: nooit meer oorlog.
vrijdag 18 mei 2018

Daarom dat het zo belangrijk is om elk jaar die herinnering levendig te houden als eresaluut voor hen die toen zijn gestorven.
Dank aan de vzw 5 april.
Het doet me wat denken aan enkele woorden van dichteres Amanda Gorman:

Als het dag wordt vragen we ons af
wanneer zien we ooit licht in deze eindeloze nacht?
Elk verlies dat we dragen,
is een zee waar we door moeten waden…

Raymond De Bruyne