Het leven is vandaag niet evident. Het is zwaar voor zo veel mensen. 1 november is normaal gezien een moment om samen stil te staan bij wie we verloren hebben. Dat doen we vandaag zeker, maar door de vreselijke coronapandemie moet dit op afstand.
Wim Dolfyn maakte dit prachtige beeld…
Onze vzw wilde aansluiten bij het initiatief van Reveil Mortsel om een ingetogen moment te houden. Samen met het stadsbestuur zouden we 471 kaarsjes plaatsen op evenveel witte kruisjes op het ereperk. Maar alweer verhinderde corona de organisatie. Omdat we niet samen konden gaan, gingen we met de drie bestuurders van de vzw apart. Elk stonden we even stil bij wat er op 5 april 1943 gebeurde. Maar we dachten ook aan de ongelijke strijd die momenteel in de ziekenhuizen wordt gevoerd, aan de vele mensen die het vandaag moeilijk hebben, aan de velen die al in vreselijke omstandigheden afscheid moesten nemen van een dierbare.
Vanavond steken we ook voor hen een kaarsje aan. Laten we samen deze harde tijden doorstaan, op fysieke afstand, maar sociaal dicht bij elkaar.
Marc Van de Looverbosch wandelde tussen de 471 kruisjes: ‘Wind en regen hebben de kaarsjes gedoofd, maar het vlammetje in ons hart blijft branden.’
Bruno Gastmans wist meteen dat hij het graf van Hendrik Vinck wilde bezoeken: ‘Mijn vader stond naast zijn goede vriend Hendrik op de speelplaats van de Guido Gezelleschool toen de eerste bommen vielen. Ze zijn allebei naar een andere kant gevlucht. Waren ze samen gebleven, hadden ze het allebei overleefd. Of juist niet. Iets waar ik zeker op een dag als vandaag bij stilsta.’ (Klik hier voor de herdenkingspagina van Hendrik)
Pieter Serrien ging met zijn zoontje Chiel naar het ereperk. Samen staken ze de kaarsjes aan die op de kruisjes op de eerste rij stonden: ‘Hier liggen jonge jongens, die gestorven zijn in de Guido Gezelleschool. Chiel koos het kruisje van Fritske Opdebeeck om even stil te staan. Voor mij is het wel speciaal om hem te herdenken: hij was het neefje van de familie Stuckens-Schamp met wie ik de laatste jaren veel samenwerkte om het bombardement te herdenken.’ (klik hier voor de herdenkingspagina van Fritske)Terwijl Pieter met zijn zoontje op de begraafplaats was, wandelde ook de familie Coenen er rond. Dit is Raymond Coenen met zijn twee kleindochters. Hij heeft het bombardement niet meegemaakt, want hij werd pas twee jaar later geboren. Maar hij verloor wel een zusje op 5 april 1943: Marcella Coenen. Zij wordt vandaag én vanavond door haar familie herdacht. (klik hier voor de herdenkingspagina van Marcella)
Vanavond herdenken we samen alle dierbare overledenen. Iedereen mag meedoen. Lees via deze link hoe.
5 april 1943, het bombardement op Mortsel 
Zeer mooi !
LikeLike