Bijna twee maanden geleden overleed getuige Lea Leemans. Zij maakte het bombardement van dichtbij mee. In Tranen over Mortsel getuigde ze over haar vader Louis Leemans, die in de Gevaertfabriek werkte. Toen er een bom was gevallen op een van de fabriekszalen kon Louis ontsnappen. Maar hij keerde meerdere malen terug naar de hevig brandende zalen waar tientallen jonge meisjes in de vlammenzee gevangen zaten. Louis kon er enkele redden, maar hij was zo zwaar verbrand dat hij in spoed naar een van de overvolle ziekenhuizen werd gebracht. Lea Leemans vertelde hoe ze haar vader in het ziekenhuis aantrof:
‘Hij was zwaar verbrand aan één kant. In
Gevaert lagen nog veel slachtoffers te wachten om weggebracht
te worden. De kliniek was te klein voor al die gewonden. Daar
lag mijn vader ook tussen. Ik had mijn vader eerst niet herkend,
want hij lag onder het roet van die brand. Mijn broer ging praten
met de overste om hem naar een kliniek te kunnen overbrengen.
Daar heeft hij nog elf dagen gelegen. De laatste dag hebben ze
hem nog verplaatst naar Hoboken. Daar was een grote plaats
ingedeeld in kleine kamertjes waar maar net een bed in kon voor
de slachtoffers. Ze hebben hem nog een spuit gegeven voor de
pijn, maar de dag erna is hij overleden. Hij was 59 jaar. Hij heeft
mij nog verteld: “Ik heb toch geen spijt. Als ik dat niet gedaan
had, dan had ik me dat heel mijn leven verweten.”’
Rust zacht, Lea. We zullen je verhaal doorvertellen.
Hierbij de link naar de herdenkingspagina van Louis Leemans.
5 april 1943, het bombardement op Mortsel 
Met dank aan Hugo en Marc Vermeirsch voor de foto’s.
LikeLike
Dank je Pieter !
LikeLike