Louis Leemans

Terug naar de slachtofferlijst

58 jaar

°11/05/1884, Berchem

woonde in Mortsel, Gustaaf Lavastraat 19

werkte in de Gevaert-fabriek, afdeling Studie-Radio

overleed in het Stappaertsziekenhuis of Sint-Jozefziekenhuis op 16 april 1943

Zijn dochter Lea Leemans overleefde het bombardement en vond haar vader zwaargewond in Gevaert: ‘Hij was naar beneden gevlucht, maar hij hoorde dat er nog meisjes vastzaten die verkeerd gelopen waren. Er was zelfs iemand die door het raam was gesprongen. Hij liep naar boven om haar te roepen en te helpen. Toen hij terug naar beneden wou, kwam er een instorting en zat mijn vader vast in het puin. Na een nieuwe instorting kon hij op handen en voeten wegkruipen.’

Arbeider Gerard Janssens: ‘Wij zagen hoe een eerste zwaargewonde op een berrie naar het Rode Kruis werd gedragen. Het was Louis Leemans, directeur van Zaal 19. Hij zou het niet overleven. Er waren verscheidene doden en het hadden er nog veel meer kunnen zijn. Het was toen namelijk de gewoonte dat het vrouwelijk personeel in de voor- en namiddag gezamenlijk naar de toiletten werd geleid. Dus net voor het bombardement hadden de meeste meisjes zaal 19 verlaten.’

Martha Van Pelt: ‘Mijnheer Leemans was onze baas. Hij was ongelooflijk vriendelijk. Ooit vroeg hij me hoe oud ik was. Toen ik vertelde dat ik vijftien jaar was, zei hij dat het niet kon dat ik zo’n zwaar werk moest doen. In de schuilkelder hoorde ik van verbrande mensen dat hij zwaar gewond was geraakt nadat hij teruggelopen was om de meisjes te redden.’

Dochter Lea Leemans: ‘Hij was zwaar verbrand aan één kant. In Gevaert lagen nog veel slachtoffers te wachten om weggebracht te worden. De kliniek was te klein voor al die gewonden. Daar lag mijn vader ook tussen. Ik had mijn vader eerst niet herkend, want hij lag onder het roet van die brand. Mijn broer ging praten met de overste om hem naar een kliniek te kunnen overbrengen. Daar heeft hij nog elf dagen gelegen. De laatste dag hebben ze hem nog verplaatst naar Hoboken. Daar was een grote plaats ingedeeld in kleine kamertjes waar maar net een bed in kon. Ze hebben hem nog een spuit gegeven tegen de pijn, maar de dag erna is hij overleden. Hij heeft mij nog verteld: “Ik heb geen spijt. Als ik dat niet gedaan had, dan had ik me dat heel mijn leven verweten.”’

Kleindochter Paula Vernieuwe: ‘Ik was nog geen vijf jaar toen hij stierf. Iedereen die hem kende, zei dat hij een brave, sociale en plichtsbewuste man was die nooit de aandacht voor zichzelf opeiste. Na het bombardement lag hij in Sint-Jozef te wachten om naar een of andere kliniek getransporteerd te worden. Toen hij als gevolg van de brandwonden tetanus kreeg, werd hij overgebracht naar het Kiel, waar hij op 16 april 1943 overleed.’

(Tranen over Mortsel, p. 196-198.)