Julien Van Reyn

28 jaar

°28/07/1914, Antwerpen

woonde in Wilrijk, Kerkhofweg 54

werd getroffen op straat

overleed op 10 april 1943

Bidprentje gevonden via Ann Van Reyn.

Broer Leon Van Reyn (°1933) tekende het verhaal van Jules op: “Het was mooi lenteweer, dus besloten mijn vader Arthur Van Reyn en mijn broer Julien om te gaan spitten op de akker gelegen op de berm van Fort VI.” Ze werden onderweg getroffen: “Bij mijn vader was een stukje van de bom in zijn rug binnengedrongen, vlakbij zijn hart. Bij mijn broer waren de verwondingen ernstiger. Er zaten scherven van de bom in zijn linkerbeen en rechtervoet. Midden dit vreselijke slagveld is mijn vader op zoek gegaan naar hulp voor mijn broer. Een man heeft mijn broer met een kruiwagen naar ’t gasthuis in de Sint-Bavostraat gebracht. Mijn vader week niet van mijn broers zijde. In het gasthuis was de chaos compleet. Een toevloed van slachtoffers, te weinig personeel en een minimum aan geneesmiddelen. Mijn vader mocht na het verwijderen van de bomscherf huiswaarts keren. Bij mijn broer werd twee dagen later zijn linkerbeen geamputeerd. Men had echter geen aandacht voor zijn rechtervoet waarin ook scherven van die bom zaten. Hij werd dus niet verzorgd aan zijn voet . Op 10 april 1943, vijf dagen na het bombardement en vijf dagen van lijden, is mijn broer gestorven aan de gevolgen van het vuur (bloedvergiftiging), dat in zijn voet gekomen was. De verslagenheid en het verdriet waren uitermate groot. Tijdens de begrafenis werd zijn kist gedragen door de jongens van de toneelkring Deugd en Vreugd, waarvan mijn broer Julien lid was. Hij was 28 jaar. Mijn ouders waren hun zoon en ik mijn broer verloren. Tijdens zijn verdere leven ging mijn vader Arthur gebukt onder schuldgevoelens dat ze die dag niet naar Antwerpen waren gegaan om de marmeren stukken te plaatsen.”