DE V-BOM OP FRUITHOF, getuigenis Lea Van Gerven.

Voor heel wat Mortselse schoolkinderen is het bombardement op Mortsel van 5 april 1943 niet het enige bombardement dat ze van dichtbij meemaakten.  “Na het drama in Sint-Lutgardis wilden we niet meer naar die “kapotte school” en dus gingen mijn zus en ik naar Berchem”, vertelt Lea Van Gerven die toen 7 jaar was. Anderhalf jaar na 5 april 1943 is kleine Lea op 25 oktober 1944 opnieuw getuige van een bombardement. Opnieuw terwijl ze op de schoolbanken zit. De V-bom op Fruithof, haar verhaal.

Neen, we wilden niet meer naar de “kapotte school” en dus gingen mijn zus en ik vanaf september 1943 naar het Onze- Lieve-Vrouw-instituut in Berchem, nu Pulhof. Niet voor lang, want de school werd opgeëist om er een ziekenhuis voor Engelse soldaten van te maken. We moesten er allemaal uit en dus gingen we vanaf dan naar school in het kasteel “Fruithof”, gelegen in het parkgebied waar nu de appartementsblokken staan tussen de Grote Steenweg en de Fruithoflaan.

25 oktober 1944 was een heel gewone schooldag. Mijn zus Mia en ik waren een klein beetje te laat maar nog net op tijd. Een andere leerling kwam nog even later en dat is haar fataal geworden.  Ik zat in een klas op de zolder en was juist op mijn stoel gaan zitten toen de bom viel.  Niet op de school maar net voor de ingangspoort.  Het meisje dat te laat kwam heeft het daarom niet overleefd en was de enige dode. Ik ben dus twee keer aan de dood ontsnapt, 1 keer in Mortsel en 1 keer in Berchem.

Van het verschieten zag ik plots scheel, dat heeft 14 dagen geduurd. Ik herinner me vooral glas. We moesten naar beneden langs de trap maar alle trappen waren bezaaid met lagen kapot glas. We stapten niet, maar we schoven naar beneden over dat glas terwijl we ons vasthielden aan de trapleuning. Iedereen stond buiten. Ik was doodsbang en riep altijd maar: “Waar is mijn zus? Waar is mijn zus?” Plots zei iemand me: “Hier is jouw zus”. Dat moment zal ik nooit vergeten. Ik stond naast mijn zus maar herkende ze niet. Door een glasscherf was haar kaak gescheurd van de mond tot aan haar oor. De gapende wonde krulde naar buiten en haar haar plakte erin.

Engelse soldaten hebben ons toen in jeeps naar klinieken gebracht. Maar buiten het feit dat ik scheel zag mankeerde ik niks, wat later heeft een oudere mevrouw mij thuisgebracht. Daar waren bompa en bomma. Mama en pap waren weg, op zoek naar hun dochter en mijn zusje Mia.  Ze hebben meer dan een dag moeten zoeken, van de ene kliniek naar de andere. Het was zo’n chaos omdat toen de slachtoffers niet goed geregistreerd werden, maar uiteindelijk hebben ze Mia gevonden. Haar kaak was genaaid, maar niet goed, het is altijd een lelijk litteken gebleven.

De V-bom op Fruithof in Berchem is de aanleiding geweest om alle scholen in Antwerpen voor de rest van het schooljaar te sluiten. Ik moet daar dikwijls aan denken nu de scholen omwille van Corona dicht zijn. Bij ons heeft dat dus een jaar geduurd. Een jaar. Omdat het in ons huis in de Pieter Reypenslei boven onveilig was met die vliegende bommen, werden alle bedden beneden gezet, in de twee voorste kamers.  Het waren de “schoon kamers” die niet zoveel gebruikt werden. Daar sliepen wij dus allemaal: 5 kinderen, 2 ouders en 2 grootouders.

Die gemeenschappelijke slaapkamer werd voor een jaar ook onze speelkamer, want we mochten door die vliegende bommen niet naar buiten. Wat we de hele tijd deden? Katteke spelen, verstopperke, scholeke spelen, springen op de matrassen, kleuren. En een huis vol kinderen trekt kinderen aan, dus regelmatig kwamen er nog eens vriendjes bij. Papa ging werken en onze kleine broer Paul was nog een baby’tje Gelukkig waren bomma en bompa er, die hebben het huishouden recht gehouden. Terwijl ze zelf werkten! Bomma was naaister, bompa een kleermaker, zo één die op de tafel zit in kleermakerszit. Het hele eerste verdiep was één groot naaiatelier.

En zo ging het hele schooljaar ’44-’45 voorbij. Een verloren schooljaar, maar och, dat gaf niks. In september ’45 deden we ons jaar gewoon over. Na de V-bom op Fruithof konden ze niks anders doen dan alle scholen in Antwerpen sluiten. Zeker na het bombardement op Mortsel was er het gevoel dat het genoeg geweest was met schoolkinderen die stierven. Eigenlijk waren die V-bommen erger dan de bombardementen tijdens de oorlog. Omdat ze niet te controleren waren. Ze konden altijd en overal vallen. Daarom zijn wij een heel jaar lang binnengebleven. In de twee schoon kamers, springend op de matrassen.

Lea Van Gerven, opgetekend door haar dochter Ingrid Pira op 31 maart 2020.