6 gedachtes over “Guido De Backer”

  1. Mijn naam is Guido De Backer en Guido was mijn nonkel. Ik ben naar hem genoemd. Lezen over het bombardement brengt veel emoties mee, een beetje vreemd voor iemand uit de jaren ’60, maar ik denk ik nam de emoties over van mijn ouders en er is de verbondenheid met de naam natuurlijk. Het is onwezenlijk om je eigen naam te zien staan op een lijst van slachtoffers van de oorlog.
    Mijn grootouders hadden 3 kinderen: Jef, Eddy en Guido. Nonkel Jef en mijn vader Eddy overleefden de ramp omdat ze op die dag thuis waren, ze hadden vrij op school. Mijn grootvader (en later mijn vader Eddy) was biersteker op de Statielei. Toen de eerste golf bommen viel, zat mijn vader tussen de vaten, later verschuilden ze zich in de kelder onder de trap. Het huis werd volledig verwoest, maar de trap bleef staan en zij overleefden. Mijn grootmoeder,- de bomma – vond Guido in de school, gewond, en ze droeg hem naar het ziekenhuis. Daar moest ze aanschuiven in een lange rij van gewonden. Guido overleed tijdens het wachten. Iemand zei haar: “mevrouw, je hoeft niet meer aan te schuiven, hij is overleden…” Van Guido heb ik de bovenstaande foto en zijn nieuwjaarsbrief die hij schreef voor het nieuwjaar van ’43. We hebben nog ergens een foto van de begrafenis. Kozijn John (John Laenen) die kunstschilder was, schilderde een rouwkrans op een paneel dat overbleef van een versplinterde kast. Dat schilderij hebben we nog steeds en het is in Mortsel.
    Later stuurden de Trappisten van Westmalle – mij grootvader was biersteker- een kamion met hout en werklieden. Het oude houten huis op de Statielei was volledig vernield, maar de mannen herbouwden het kippenhok in de tuin tot een voorlopige woonst en daar heeft de familie enige jaren gewoond tot men na de oorlog een nieuw huis kon bouwen. In 1948 eveneens op de Statielei.

    Gefeliciteerd met de site en met de herdenkingsmuur. Ik kan er moeilijk bij zijn want ik woon tegenwoordig in Brazilië. Ik heb het boek ‘Tranen over Mortsel’ hier, maar ik vind het zwaar om erin te lezen.

    Guido De Backer
    Sinimbu, RS, Brazilië.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  2. Lieve Guido,
    Weet dat niemand je vergeten is
    Weet dat je ouders zo’n immens verdriet hadden dat ze er amper over konden praten
    Weet dat je schilderij steeds een prominente plaats had in hun huis
    Weet dat je moeder je niet wilde loslaten omdat ze niet geloofde dat je gestorven was
    Weet dat je broer Jef tot het einde van zijn leven weende wanneer hij over je vertelde (hij werd 78)
    Weet dat zelfs wij, de kinderen van Eddy en Jef, het soms nog moeilijk hebben wanneer we over je praten, ook al hebben we je nooit gekend
    Weet dat niemand je vergeten is…
    Nu zijn jullie hierboven, of waar dan ook, terug samen : moeder Jeanne, vader Jozef, en hun kinderen Eddy, Jozef en jij
    Slaap zacht…

    Like

    Beantwoorden

  3. Jeanne, de moeder van Guido, was de dochter van een zus van mijn grootmoeder. Mijn moeder en Jeanne waten dus nichtjes. Ik herinner me haar goed want zij leverden indertijd drank aan huis en Jeanne is de meter van een broer van mij.
    Mijn moeder vertelde dat Guido teruggevonden werd met zijn hoofdje op zijn gerkuiste armpjes. Uiterlijk was er bijna niets aan hem te zien, amper een schrammetje.. Blijkbaar waren zijn longen ‘ontploft’ door de overdruk.
    Binnen de familie was iedereen heel erg ontdaan en het verhaal werd ook aan ons verteld.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  4. Mijn leven begint op 5 april 1943 als de bommen op Mortsel inslaan. Dat van 900 anderen is voorbij. Ik ben juist drie jaar geworden. Mijn eerste herinnering. Mijn zusje Jeanine is een maand oud en op die eerste mooie lentedag wandelen we met de kinderwagen van de Lierse steenweg 107 naar de Statielei 73. Hier wonen en werken tante Jeanne, zuster van mijn moeder, en nonkel Jef. Het zijn drankverdelers en ook bottelaars. Ik zie de smalle kasseiweg naar Lier met prachtige platanen. We wandelen over de verdiepte spoorweg Antwerpen – Brussel, naar de ook smalle Statielei met de ruige wilde kastanjes die in bloei staan. De zon schittert op het brede voetpad en kleurt de gevels van de houten huizen. We zitten in de diepe tuin en plots roept mijn andere tante ‘kijk ballonnen’ en dan barst de aarde. We vluchten holder de bolder in het ‘souterrain’ onder het verbleekte huis. En dan nog enkele flarden. Mijn zuster Gaby die komt aanlopen. Ze komt uit ‘Saint Vincent’, de meisjesschool in de Edegemsestraat. Ze liep er weg toen de eerste bommen vielen. Mijn ouders hadden haar gezegd dat ze dat moest doen als er iets gebeurde. Nadien valt er een bom op de school. Ze passeert een brandende bus op het gemeenteplein met roepende en huilende mensen, ziet gekwetsten en doden. Alles brandt. Mijn vader komt in paniek binnen langs het luik dat toegang geeft tot de kelder. Ik zie hem binnenkomen en kijken. Hij was in Kontich waar hij als gemeentearchitect werkt en koerste met zijn fiets naar de Statielei nadat hij het nieuws hoorde. Tante Jeanne is in paniek. Haar jongste zoon Guido De Backer komt niet thuis. Nonkel Jef gaat hem zoeken en vindt hem in de jongensschool tussen de tientallen dode kinderen en draagt hem in zijn armen naar huis. We horen een beetje later dat de zuster van mijn vader, tante Frieda, zwaar gekwetst is. Ze zal haar hele leven mank lopen. Maar ze leeft. Het zijn Amerikaanse bommenwerpers die zich vergisten. In plaats van de ‘Erla’, een herstelplaats voor Duitse vliegtuigen, wordt het dorp getroffen. Een jarenlang trauma voor de Mortselaar en voor onze familie.

    Jef Van den Broeck,
    kozijn van Guido

    Like

    Beantwoorden

  5. Ikzelf ben nauw verbonden met de familie door aangetrouwde broer en hoorde menig keer flarden van deze tragische gebeurtenis vertellen ,een kind verliezen is een levenslange diepe ingrijpende droefenis .Dit is zeer aangrijpend geschreven .

    Like

    Beantwoorden

  6. Tranen over Mortsel…Pieter Serrien,Boek gekregen van Ingrid Pira op mijn huwelijk in 2012.Ze was toen onze burgemeester.Raar kado,denk je dan…Ergens anders een vulpen of zo?Wel,ik (die echt geen boekenworm ben,integendeel)heb dit in één ruk uitgelezen.Dan wetende het verhaal van Guido De Backer via mijn schoonzusje,haar nonkeltje,maakte dit erg intens.Mr.Serrien,dank zij jou,worden zij nooit vergeten…Dank je.Kita Van berlaer

    Like

    Beantwoorden

Plaats een reactie